ΑΝΑΣΦΑΛΙΣΤΟΙ ΧΡΟΝΙΑ ΠΑΣΧΟΝΤΕΣ Τους αποτελειώνει η απουσία κάθε μέριμνας από το κράτος

Καθημερινές τραγωδίες ανθρώπων που συνθλίβονται στα γρανάζια του εμπορευματοποιημένου συστήματος Υγείας

Από παλιότερη κινητοποίηση της Συντονιστικής Επιτροπής Αγώνα Αναπήρων

Οι ανάγκες των ανθρώπων σε θεραπεία, φάρμακα, νοσηλεία, υπηρεσίες πρόληψης δεν μπορεί να σχετίζονται με το αν έχουν ένσημα και πόσα είναι αυτά, ούτε να ...μετριούνται ανάλογα με το ποσοστό της αναπηρίας, όπως συμβαίνει στον καπιταλισμό. Ολοι απαιτείται να έχουν δωρεάν, με ευθύνη του κράτους, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, χωρίς να επιβαρύνονται τα ασφαλιστικά ταμεία.

Πρόσθετες και σύνθετες είναι οι ανάγκες των χρόνια πασχόντων και των ατόμων με αναπηρία, καθώς δεν αρκεί μόνο να εξασφαλίζουν δωρεάν θεραπεία για να επιβιώνουν, αλλά χρειάζονται μια σειρά παροχές, πολύπλευρη φροντίδα, ώστε να ανεβαίνει η ποιότητα ζωής τους.

Οσο οι υπηρεσίες Υγείας - Πρόνοιας και τα Φάρμακα είναι εμπόρευμα, το κόστος τους θα επωμίζεται ο ασθενής και η οικογένειά του. Σημαντικό ρόλο στην απαλλαγή του κράτους έχουν τα Κέντρα Πιστοποίησης Αναπηρίας (ΚΕΠΑ), που με «λεπίδι» τον Κανονισμό Εκτίμησης Βαθμού Αναπηρίας (ΚΕΒΑ) πετσοκόβουν τα ποσοστά αναπηρίας, περιορίζοντας συνεχώς τον αριθμό των ατόμων που παίρνουν επίδομα ή αναπηρική σύνταξη, που έχουν ιατροφαρμακευτική κάλυψη.

Σε αυτό θα συμβάλει ο σχεδιασμός για αύξηση του ορίου στο 80%, από 67% που είναι σήμερα, για να δικαιούται ο ανάπηρος ή ο χρόνια πάσχων κάποιες στοιχειώδεις κρατικές παροχές. Επιπλέον, η ανεργία αφήνει ανασφάλιστους εκατομμύρια ανθρώπους, ανάμεσα σε αυτούς και πολλούς με σοβαρά προβλήματα υγείας.

Ορισμένες συνέπειες των εισοδηματικών κριτηρίων στις παροχές Υγείας σκιαγραφήθηκαν σε μελέτες που παρουσιάστηκαν την περασμένη βδομάδα στο συνέδριο των «Financial Times», σε συνεργασία με την Ελληνική Εταιρεία Διοίκησης Υπηρεσιών Υγείας: Το 71% των γιατρών διαπίστωσε πως οι ασθενείς που έχουν χάσει την ασφάλισή τους, πρέπει να πληρώσουν οι ίδιοι για να συνεχίσουν την αγωγή τους.

Επίσης, το 17% των γιατρών εκτιμά ότι ασθενείς τους σε χρόνια αγωγή έχασαν την ασφάλισή τους μέσα στο 2013 και από αυτούς σχεδόν οι μισοί (44%) διέκοψαν την αγωγή. Το 8% των ασθενών με χρόνιο ή σοβαρό νόσημα έμειναν χωρίς θεραπεία, καθώς έχασαν την ασφάλισή τους μέσα στο 2013, ενώ 4 στους 10 ασθενείς με χρόνιο ή σοβαρό νόσημα δήλωσαν ότι επηρεάστηκε η θεραπεία τους, καθώς έπρεπε να πληρώσουν (γιατρό ή φάρμακα). Ενα ποσοστό αυτών μείωσε δόσεις ή σταμάτησε την επικουρική αγωγή.

Χωρίς μετάσταση ...δεν υπάρχει ασθένεια!

Χαρακτηριστική για το «σφαγείο» των ΚΕΠΑ είναι η περίπτωση 60χρονης καρκινοπαθούς: «Πριν από 6 χρόνια αναγκάστηκα να κλείσω το μαγαζί μου λόγω ασθένειας. Χειρουργήθηκα κι έπειτα υποβλήθηκα σε χημειοθεραπεία. Μέχρι τώρα έπαιρνα ποσοστό αναπηρίας 67%, αλλά στα ΚΕΠΑ το Μάρτη μου έδωσαν 35%, με την αιτιολογία ότι δεν έχω κάνει μετάσταση! Θα έχω ιατροφαρμακευτική κάλυψη μέχρι τον Αύγουστο, χάνω την πενιχρή σύνταξη αναπηρίας των 500 ευρώ - μετά από 17 χρόνια ασφάλισης στον ΟΑΕΕ», σημειώνει η Ε. Γ. στον «Ριζοσπάστη».

Οι ανάγκες των χρόνια πασχόντων και των ατόμων με αναπηρία δεν χωράνε σε «ποσοστά». Σε τι διαφέρει ο ασθενής με 67%, από αυτόν που έχει 60%, 50% ή 35% ποσοστό αναπηρίας; Ολοι οι χρόνια πάσχοντες και τα άτομα με αναπηρία - ανάλογα βέβαια με τις ιδιαιτερότητες ή τη βαρύτητα της κατάστασης - έχουν δεδομένες ανάγκες, που πρέπει να καλύπτονται με ευθύνη του κράτους και όχι των ασφαλιστικών ταμείων, ούτε φυσικά της οικογένειας.

Χρειάζονται φάρμακα, νοσηλεία, εξετάσεις, άλλες θεραπείες, ψυχολογική στήριξη και βοήθεια στο σπίτι, τουλάχιστον ανά διαστήματα. Πολλοί χρειάζονται ειδική διατροφή ή διευκόλυνση στη μετακίνησή τους. Στους νέους και ικανούς προς εργασία, το κράτος οφείλει να εξασφαλίσει δουλειά ή δημιουργική απασχόληση, αντί να είναι έγκλειστοι στα σπίτια τους όπως συμβαίνει σήμερα.

«Δεν μπορεί στα 60 μου, μετά από βαριά χημειοθεραπεία, με μειωμένες αντοχές, με ανάγκη για ξεκούραση, ενώ είμαι υπό φαρμακευτική αγωγή και έχω συνοδά προβλήματα υγείας να ξαναφτιάξω το μαγαζί από την αρχή. Οχι μόνο πρέπει να έχω τα στοιχειώδη, δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και αναπηρική σύνταξη, αλλά και επιπλέον παροχές. Οταν έκανα χημειοθεραπεία, δεν μπορούσα να κουνηθώ, ήθελα φροντίδα και βοήθεια στο σπίτι. Το ψυχολογικό βάρος είναι μεγάλο, ζεις καθημερινά με το θάνατο, το φόβο της μετάστασης. Κι αντί για στήριξη έχω την απόφαση του ΚΕΠΑ ότι πρέπει να κάνω μετάσταση για να πάρω σύνταξη...», τονίζει.

Οι περικοπές αυξάνουν τη νοσηρότητα

«Η συχνότητα του καρκίνου στην Ελλάδα είναι 346 νέα περιστατικά το χρόνο ανά 100.000 πληθυσμό. Αφορά πολλούς ανθρώπους. Οι ογκολογικοί ασθενείς είναι χρόνιοι ασθενείς, με πολλές και τακτικές επισκέψεις στο νοσοκομείο, για να ελέγξουν την πορεία της υγείας τους», εξηγεί ο Νίκος Μπουντούρογλου, ογκολόγος - ακτινοθεραπευτής και μέλος της 5μελούς Επιτροπής της ΕΙΝΑΠ στο Νοσοκομείο «Μεταξά» και προσθέτει:

«Επιπλέον, εμφανίζουν πολλαπλά συνοδά προβλήματα υγείας, που αφορούν παθολογικές και χειρουργικές ειδικότητες. Μπορεί να έχουν παρενέργειες από τη χημειοθεραπεία ή την ακτινοθεραπεία, καρδιολογικά, πνευμονολογικά νοσήματα, λοιμώξεις, καθώς μειώνεται η άμυνα του οργανισμού. Οσο δεν τους δικαιολογούνται δωρεάν εξετάσεις, δεν θα κάνουν συχνά ή όλες τις εξετάσεις, που σημαίνει ότι ενδεχόμενη μετάσταση ή επιδείνωση θα βρεθεί αργότερα, θα αντιμετωπίζεται δυσκολότερα. Σύμφωνα με στοιχεία του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας, το 70% των θανάτων από καρκίνο καταγράφονται σε ανθρώπους μεσαίου και χαμηλού εισοδήματος».

«Οι καρκινοπαθείς πάντα έπαιρναν ποσοστό αναπηρίας πάνω από 67%, γιατί είναι σοβαρή, χρόνια ασθένεια. Τώρα μειώνουν τα ποσοστά λόγω "κόστους", με αφετηρία τις περικοπές. Τους γιατρούς του ταξικού εργατικού κινήματος μας δεσμεύει μόνο ο όρκος του Ιπποκράτη, όχι η τρόικα, η κυβερνητική πολιτική, η ΕΕ», καταλήγει.

Ο Γολγοθάς των ανασφάλιστων

Η ανεργία πλήττει περισσότερο τους χρόνια πάσχοντες, με αποτέλεσμα να μένουν ανασφάλιστοι. Στο μεταξύ, η νομοθεσία σκόπιμα χωρίζει τους ασθενείς σε πολλές κατηγορίες, ώστε με διάφορους τρόπους να απαλλάσσεται το κράτος. Αλλα «δικαιούνται» όσοι έχουν ποσοστό αναπηρίας 80% και πάνω, άλλα αυτοί με ποσοστό 67% και πάνω, άλλοι είναι ασφαλισμένοι στους γονείς τους μέχρι τα 24 έτη, όσοι σπουδάζουν ασφαλίζονται μέχρι τα 26 έτη. Και μετά τι;

«Κοπέλα 35 χρονών νοσηλεύεται σε δημόσιο νοσοκομείο, είναι ανασφάλιστη, οι γονείς της έχουν πεθάνει. Δυσκολεύεται να βγάλει βιβλιάριο Πρόνοιας, χρωστάει στα δημόσια νοσοκομεία που έχει νοσηλευτεί.Αντίστοιχα, πάσχουσα ήταν ασφαλισμένη στον άντρα της αλλά έμεινε άνεργος κι αυτή στον "αέρα"», αναφέρει ενδεικτικά η Βάνα Μυρίλλα, πρόεδρος του Πανελλήνιου Συλλόγου Πασχόντων από Μεσογειακή Αναιμία.

«Για τους αλλοδαπούς είναι χειρότερο. Το παιδί από 18 ετών - ακόμη κι αν σπουδάζει - δεν έχει δικαίωμα ασφάλισης στους γονείς. Πρέπει ή να δουλέψει ή να γυρίσει στη χώρα του... Ρωτήσαμε γιατί συμβαίνει αυτό και μας είπαν γιατί ...εναρμονιζόμαστε με την ευρωπαϊκή νομοθεσία», συμπληρώνει η Μαρία Αγγελοπούλου, ειδική γραμματέας του Συλλόγου.

«Μας προβληματίζει ότι ο νόμος προβλέπει δικαίωμα ασφαλιστικής κάλυψης εφόσον κρίνεσαι ανίκανος προς εργασία. Πρέπει να είσαι ανίκανος προς εργασία για να συνεχίσεις να μεταγγίζεσαι, να παίρνεις φάρμακα δωρεάν, για να μην πεθάνεις σε τελευταία ανάλυση;», υπογραμμίζει η ίδια.

Αλλη κατηγορία είναι όσοι καταφέρουν να βγάλουν βιβλιάριο Πρόνοιας, αφού ανάμεσα σε άλλα προϋποθέτει να μην έχεις κανένα περιουσιακό στοιχείο (σπίτι, αυτοκίνητο, οικόπεδο). Η περίπτωση της Φανής Λιούπααποκαλύπτει τη βαρβαρότητα σε όλο της το μεγαλείο: «Μεγαλώνω μόνη μου δυο παιδιά, το ένα με βαριά αναπηρία. Δεν κινείται, δεν μιλάει. Τον Ιούνη του 2013 κόπηκαν το βιβλιάριο και επίδομα από την Πρόνοια επειδή έχω ακίνητα στο όνομά μου και ετήσιο εισόδημα 12.000 ευρώ.

Στο μεταξύ δεν μπορώ να εργαστώ, δεν μπορώ να λείψω στιγμή από κοντά του, έχω γίνει η προσωπική του νοσοκόμα εδώ και πολλά χρόνια. Εχω δώσει δεκάδες χιλιάδες ευρώ για χειρουργεία, μηχανήματα και μπουκάλες οξυγόνου, αναπηρικά καρότσια, φάρμακα... Αφήνουν έναν άνθρωπο 100% ανάπηρο χωρίς ασφάλιση, χωρίς καμιά φροντίδα; Η ειρωνεία είναι πως στην υπηρεσία Πρόνοιας του Δήμου της Αθήνας μου είπαν πως αν τον άφηνα σε ίδρυμα, τότε θα δικαιούνταν βιβλιάριο Πρόνοιας. Δεν μου δίνουν καμιά ελπίδα, καμιά στήριξη, αλλά ούτε και το στοιχειώδες, ιατροφαρμακευτική κάλυψη».

Ωστόσο, όπως εξηγούν οι εκπρόσωποι του Συλλόγου Πασχόντων από Μεσογειακή Αναιμία, ακόμη κι αν κάποιος καταφέρει να βγάλει βιβλιάριο Πρόνοιας, ξεκινά ένας νέος Γολγοθάς χρονοβόρων διαδικασιών κάθε φορά που ο ασθενής χρειάζεται εξετάσεις σε συμβεβλημένα ιδιωτικά διαγνωστικά κέντρα, φάρμακα επιπλοκών της νόσου, αναλώσιμα υλικά. «Ενα απίστευτο τρέξιμο για ανθρώπους με τεράστια προβλήματα υγείας. Αν δεν έχουν στενούς συγγενείς πώς να τα βγάλουν πέρα; Αντί το κράτος να τους "πάρει από το χέρι", βάζει διαρκώς εμπόδια...», υπογραμμίζει η Β. Μυρίλλα.

πηγή rizospastis.gr